België wil zich wapenen tegen cyberaanvallen

Wat is cyberguerilla?
Kristof Clerix: Cyberguerilla is het oorlogsvoeren via het internet. Sinds de komst van het internet is dat internet steeds belangrijker geworden voor het functioneren van onze maatschappij, zowel voor bedrijven als voor overheden. We stellen vast dat dat internet steeds vaker gebruikt wordt als een manier om aanvallen te plegen.

Was België al slachtoffer ervan?
Hackers lazen al mee in gevoelige e-mails van federale ambtenaren, het volstond toen een ambtenaar één besmette mail van een hacker opende. Men stelde vast dat die heel gericht waren, dat men bijvoorbeeld heel gericht op zoek ging naar mensen die rond energie of Europese aangelegenheden actief waren.
Ze kregen een e-mail in hun mailbox die er heel normaal uitzag, niet als reclame voor Viagra of zo. E-mails werden samengesteld op wat inlichtingendiensten ‘social engineering’ noemen: men gaat proberen om iemand zo goed te leren kennen op voorhand, om hem dan een e-mail te sturen die hij normaalgezien zal opendoen.

Zijn de daders op te sporen?
Stel, je bent een hacker uit Rusland die een Nederlands bedrijf wil binnendringen. Dan ga je niet rechtstreeks van jouw computer naar de computer van dat bedrijf, nee, je maakt een omweg via pakweg de server van een kleuterschool in Zuid-Afrika, van daar naar een server in Azië, van daaruit naar een bedrijf in Iran en vervolgens naar Israël: Iran en Israël zullen namelijk niet snel samenwerken om cyberaanvallen op te lossen, met andere woorden: hackers gebruiken ook politieke kennis om zo’n ketting zo moeilijk mogelijk te maken.

Is België een geliefd doelwit?
België is een spionnenspeeltuin doordat we zowel de NAVO als de Europese instellingen huisvesten maar ook een hele hoop andere internationale organisaties. Daardoor is de dichtheid aan informatie in Brussel heel hoog. Als je ergens belangrijke informatie wil rapen over Europese standpunten, dan moet je in Brussel zijn.
Stel dat je op Europees vlak een belangrijke discussie hebt waarin verschillende lidstaten verschillende standpunten innemen, dan kan het voor landen binnen of buiten de Europese Unie nuttig zijn om al die standpunten te kennen van de landen die rond tafel zitten. Als je de kaarten van je tegenstander kent, ga je natuurlijk veel intelligenter je eigen spel kunnen uitspelen. Dat zijn dingen die vandaag gebeuren, die gebeuren elke dag. Dat is de realiteit van spionage anno 2010.

Heeft België te lang gewacht met ingrijpen?
Ja, wellicht heeft België te lang gewacht als je vergelijkt met een aantal landen rondom ons die al langer bezig zijn met het actief bestrijden van cybercrime. De toekomst zal uitwijzen hoe België zal reageren op heel concrete aanvallen.

Bekijk het volledig fragment in Ter Zake