Canadese autovakbond met de rug tegen de muur

De drie Noord-Amerikaanse automobielgiganten die in Canada vestigingen hebben - General Motors, Ford en DaimlerChrysler - verliezen zienderogen terrein op de Canadese automarkt. De grootste van de drie, General Motors, is teruggevallen van 27 procent vorig jaar tot 25,4 procent nu. Ford was vroeger ook goed voor ongeveer een kwart van de markt, maar haalt nu nog maar 13,9 procent. De Aziatische concurrenten halen de winst binnen.

Volgens Dennis DesRosiers, een expert uit Toronto, was vorig jaar maar 20,3 procent van de auto’s die in Canada werden verkocht in het buitenland gebouwd. Dat is beter dan de 25,5 procent die in 1991 werd genoteerd. Maar die trend is vooral te danken aan Toyota en andere Aziatisch merken die nu ook fabrieken in Canada hebben neergeplant. In die vestigingen heeft de vakbond nog geen voet aan de grond.

De Canadese autovakbond vreest dat er niet te ontkomen valt aan inleveren en krimpen in de bedrijven van de grote drie Noord-Amerikaanse merken, waar de meeste werknemers wel gesyndiceerd zijn. We willen geen autofabrieken meer zien sluiten in Canada, zegt Stanford. We hebben er al drie verloren. Maar dat er banen zullen verdwijnen, lijkt niet te vermijden. De Canadese automobielnijverheid is een van de grootste werkgevers in het zwaar geïndustrialiseerde zuiden van Ontario. In de Canadese vestigingen van General Motors, Ford en DaimlerChrysler en hun toeleveringsbedrijven werken bijna 150.000 mensen. Duizenden andere arbeiders in de staal- en kunststofindustrie voelen indirect de gevolgen van wat de automakers doormaken.

Rick Wagoner, de voorzitter van General Motors (GM), heeft aangekondigd dat hij in Noord-Amerika tegen 2008 25.000 banen wil schrappen om 2,5 miljard dollar te sparen. De Canadese vakbonden weten dat die maatregel ook gevolgen zal hebben voor Canada, al werken de automobielbedrijven daar goedkoper dan in de VS. Wagoner stoort zich vooral aan de hoge uitgaven van GM voor de private ziekteverzekering voor huidige en voormalige werknemers. Die extra kosten zouden elke GM-wagen gemiddeld 1.500 dollar duurder maken. Canada heeft een goede openbare gezondheidszorg, waardoor de bedrijven veel minder bovenop moeten leggen om hun werknemers naar behoren te verzekeren.

Tot hiertoe is de CAW er niet in geslaagd de grote drie autobedrijven ervan te overtuigen meer in Canada te investeren om te profiteren van dat kostenvoordeel. Die eis lijkt ook niet haalbaar op een moment dat er wereldwijd meer auto’s worden gebouwd dan verkocht.

Het is nog niet duidelijk hoe de CAW te werk wil gaan om voor de Canadese werknemers in de automobielsector zoveel mogelijk uit de brand te slepen. Felix Pilorusso, een consultant uit Toronto, verwacht dat de vakbond eerst naar DaimlerChrysler zal trekken. Dat bedrijf kan zich geen staking in Canada veroorloven, want verscheidene van zijn topmodellen worden alleen in Ontario gebouwd. Een goede overeenkomst met DaimlerChrysler zou Ford Canada en GM Canada dwingen ook over de brug te komen.

Toch dringt het success van Aziatische bedrijven als Toyota en Honda de CAW in het defensief. Pradeep Kumar, een professor aan de School of Industrial Relations van de Queen’s University, vindt dat de Canadese vakbond dringend meer moet gaan samenwerken met vakbonden in andere landen, in de eerste plaats de VS. De CAW splitste zich twintig jaar geleden af van de in de VS gevestigde United Auto Workers. Maar volgens Kumar dwingt de globalisering vakbonden om naast hun eigen nationale belangen ook meer en meer oog te hebben voor internationale problemen van werknemers. (PD/MM)