Kind van de rekening

Mijn dochter is elf. Een nestkind nog, dat zich klaarmaakt om straks te gaan puberen. Voorlopig praten we nog samen over nu en later, hebben we het over hoe keuzes de toekomst vastleggen: school, muziek, turnen of geen turnen. Soms kiezen wij zelfs voor haar. Ze laat dat toe, vertrouwt ons blindelings, legt haar lot nog in onze handen.

Mohamed vertrok toen hij twaalf was, met de foute clichés over Europese melk en honing in zijn hoofd. Er was niets om te blijven, het nest was leeg.

Vier jaar later voedt hij nog steeds zichzelf op. Hij weet wat hij wil bereiken: een baan als automonteur, een mooi appartement en een snelle auto. Wat hij niet weet, is hoe hij dat moet bereiken. In zijn eenmanshuishouden is hij diegene die de plak zwaait, die altijd de beslissingen heeft moeten nemen. In Marokko was er geen volwassene die hem, toen hij elf was, onder zijn vleugels hield en zijn lunchpakket voor school klaarmaakte. Er was niemand die hem tegenhield en vertelde dat zijn ideeën over Europa enorm naïef waren. En hier, in België, is niemand erin geslaagd om zijn vertrouwen te winnen. Niemand is erin geslaagd om hem te overtuigen dat hij, wil hij monteur worden, in een centrum moet blijven en moet doorzetten op school, die hij als heel paternalistisch en nutteloos ervaart.

Fedasil richtte in Sugny een centrum op voor nbmv’s die geen asiel aanvragen. Een krachtig signaal, maar een druppel op een hete plaat. Dat Mohamed er niet wil blijven – en hij is heus niet de enige– geeft te denken. Zijn keuzes zijn niet zomaar te vertalen als een blijk van slechte wil. Ze hebben veeleer te maken met het parcours dat hij als kind alleen heeft afgelegd: een van ernstige verwaarlozing. Die begon in Marokko, waar zijn familie en de overheid hem geen helpende hand toestaken. Maar die is er nu ook, vanwege België dat zijn belofte niet nakomt om niet-begeleide kinderen, buitenlands of niet, tot hun achttiende op te vangen. Door de combinatie van een asielcrisis, verzadigde opvangstructuren in de bijzondere jeugdzorg, en het gebrek aan politieke wil is die belofte onder de mat geveegd. Door het uitblijven van het samenwerkingsakkoord tussen de federale staat en de gemeenschappen over wie nu welke middelen op tafel legt voor een betere opvang van nbmv’s, zijn jongens als Mohamed het kind van een politieke rekening geworden.

Lees het dossier Kraakjong: niet-begeleide minderjarigen in België