Kind van God

Maria do Socorro Josias dos Santos (39) -zeg maar Socorrinha- groeide op in João Pessoa, in het noordoosten van Brazilië, als oudste van vier zussen. Ze hadden het niet breed thuis. Socorrinha had zo graag willen studeren, maar geld voor onderwijs was er niet. Toen haar vader werd vermoord -neergestoken tijdens een dronkenmansruzie- raakte ze in een depressie.

Therapeuten konden haar niet helpen. Ze zocht troost in religie en vond die uiteindelijk bij Seicho-no-Ie, een van de Japanse shinto-godsdiensten die in Brazilië erg populair is. Mengelmoesje van boeddhisme, katholicisme en nog zo het een en ander. Sommigen zeggen: een sekte. Maar zo heeft Socorrinha het nooit ervaren. Ze noemt zichzelf een kind van God. Als je maar een kind van God bent, dan komt alles goed. Of misschien ook niet. Het komt zoals het komt.

Ze vond werk als au pair bij Belgen in Rio de Janeiro. Toen ze het gezin vergezelde tijdens een vakantie in België kwam ze in een Braziliaanse kroeg aan de Antwerpse Scheldekaaien de liefde van haar leven tegen. Zie je wel, zegt ze, dat het komt zoals het komt?

Een paar maanden later keerde ze terug. Ze gingen in Gent wonen, in een van de beluiken in de verpauperde wijk aan het Rabot. Een citeetje, zoals ze in Gent zeggen. Voornamelijk Turkse en Afrikaanse buren, en altijd ambiance: op zwoele zomeravonden werden de stoelen en de gettoblasters buitengezet. Niemand klaagde over nachtlawaai. Er werd gedanst tot in de vroege uurtjes.

Om een verblijfsvergunning te krijgen, zei de advocaat die door haar schoonouders was ingeschakeld, moest ze zoveel mogelijk handtekeningen verzamelen van mensen die konden getuigen dat ze geïntegreerd was. Alle Turkse buren tekenden. Het maakte weinig indruk op de ambtenarij. Toen ze in 1999 trouwde, kostte het alle moeite van de wereld om te bewijzen dat er geen sprake was van een schijnhuwelijk. Ze had verhalen gehoord van bruiden die bij het verlaten van het stadhuis worden opgepakt. Voor alle zekerheid stond er een vluchtauto klaar.

Ze woont nu al bijna tien jaar in België. Studeerde zes jaar Nederlands, maar struikelt nog altijd over al die rare keelklanken en de onmogelijke grammatica. Ooit wil ze naar de universiteit om psychologie te studeren. Het zit er voorlopig niet in. Werk vindt ze eigenlijk alleen als schoonmaakster, maar ze heeft een slechte rug en zwakke polsen. Probeer dan maar eens een dweil uit te wringen.
Ze heeft intussen veel vriendinnen. Uit Brazilië, uit Haïti, uit Cuba, uit Nigeria, uit Oekraïne. Vrouwen die net als zij met een Belgische man getrouwd zijn en die ze heeft leren kennen tijdens de cursussen Nederlands. Toen er kinderen kwamen en het huisje aan het Rabot te krap werd, is het gezinnetje verhuisd naar een nette buurt in Sint-Amandsberg. Daar belt de buurvrouw de politie al als de kinderen teveel lawaai maken.
Simon (4) en Sam (2) gaan nu naar de kleuterschool -Socorrinha keert pas terug naar João Pessoa als ze afgestudeerd zijn, want eerst moeten haar kinderen de kansen krijgen die zij nooit heeft gehad. Dat kan dus nog even duren.

Als Simon en Sam maar gelukkig worden, zegt ze.
Dat vindt hun opa eigenlijk ook. Simon en Sam zijn de kleinkinderen van ondergetekende.