Latijns-Amerika houdt lot Cuba in handen

Het is een traditie geworden: al sinds het begin van de jaren negentig keurt de VN-mensenrechtencommissie op het eind van haar jaarlijkse zitting in Genève elk jaar een resolutie tegen Cuba goed. Op die regel bestaat maar één uitzondering: 1998, het jaar van het pausbezoek aan het Caribische eiland en de veroordeling van het Vaticaan van het VS-embargo die aan dat bezoek voorafging. Maar het jaar daarop werd Cuba terug naar het beschuldigingbankje gejaagd, nota bene op voorstel van Hongarije en Tsjechië, twee ex-bondgenoten. En in 2003 keurden Chili, Costa Rica, Guatemala, Mexico, Paraguay, Peru en Uruguay de resolutie goed. Bij de tegenstemmers was behalve Cuba zelf maar één Latijns-Amerikaan: Venezuela.

Dit jaar ziet het er voor Cuba niet meteen beter uit. Kersvers commissielid Honduras liet al weten dat het een nieuwe resolutie tegen Cuba mee zal voordragen. Cuba dreigt ermee dat dit effecten zal hebben voor de bilaterale relaties met Honduras. Cuba zei wel dat de 700 Hondurese jongeren die gratis studeren aan Cubaanse universiteiten niet de dupe zullen worden.

Volgens verschillende waarnemers zijn het de 11 Latijns-Amerikaanse landen die dit jaar de balans voor Cuba in de ene of de andere richting kunnen doen doorslaan. Van de Europese landen staat het zo goed als vast dat ze vóór een resolutie stemmen, en de Afrikaanse leden onthouden zich gewoonlijk of sluiten zich aan bij Cuba. De beslissing ligt dus bij Argentinië, Brazilië, Chili, Costa Rica, Guatemala, Mexico, Paraguay, Peru en de nieuwkomers Honduras en de Dominicaanse Republiek. Alleen van de eerste twee is al bekend dat ze zich zullen onthouden. In Chili woedt een hevig debat over de positie die het land wil innemen.

In diplomatenkringen klinkt het dat de resolutie van dit jaar vrij gematigd blijft, net als vorig jaar. De ontwerpresolutie zou Cuba vragen om mee te werken met Christinne Chanet, de Bijzondere Afgevaardigde voor Cuba van het Hoog Commissariaat voor de mensenrechten van de VN. Voorlopig mag zij van Fidel Castro het eiland niet binnen. De tekst zou de Cubaanse regering ook oproepen tot een overgang naar een vruchtbare dialoog met alle denkstromingen en politieke groeperingen in Cuba. Cuba zelf vindt de ontwerptekst verre van mild. In Cubaanse ogen dient die alleen als zoveelste excuus voor de Verenigde Staten, die er hun agressieve politiek tegen hun communistische aartsvijand mee willen goedpraten.