Medische hulp in gesloten asielcentra schiet tekort

Een jaar lang verleenden Caroline Caluwaerts en Diane Abel gratis psychologische en medische hulp in de gesloten asielcentra van Melsbroek (127), Steenokkerzeel (127Bis), Brugge, Merksplas en Vottem.
Het team van AZG behandelde het voorbije jaar 167 dossiers, waarvan twee derde medische en een derde psychologische consultaties waren. Naast infectieziekten zoals HIV/aids, gynaecologische klachten en klachten die verband hielden met hongerstakingen, stelde Abel ook veel orthopedische klachten vast, waarbij in zes dossiers sprake was van slagen en verwondingen bij gewelddadige arrestaties of pogingen tot uitwijzing.

Arts niet altijd aanwezig

De medische permanentie in de centra is beperkt tot een verpleegkundige die ofwel ter plaatse is ofwel een telefonische permanentie heeft. Een arts is niet altijd aanwezig. Daardoor reikt de hulpverlening soms niet verder dan Eerste Hulp bij Ongevallen, aldus Diane.
Artsen hebben vaak geen zicht op de medische voorgeschiedenis van gedetineerden, en de taalbarrières en het wantrouwen van gedetineerden tegenover de centrumartsen, die ze als terugkeerfunctionarissen zien, vormen bijkomende drempels. Het kan dus lang duren voor een diagnose wordt gesteld, zegt Caluwaerts. Dat kan tot onverantwoorde situaties leiden.

Psychologische problemen

Nogal wat mensen in de centra kampen met psychologische problemen, zo stelde het ngo-rapport uit 2006 al. Caluwaerts bevestigt dat. ‘In zesenzestig dossiers die ik behandelde, betrof  het mensen die vooraf al psychologische problemen hadden zoals angstpsychoses, posttraumatische stressstoornissen en depressies, vaak een gevolg van een oorlogsverleden of een langdurig illegaal verblijf.
Maar nogal wat mensen ontwikkelen tijdens de detentie psychosomatische, stressgelieerde klachten.’ De detentie zelf, het gevoel als een crimineel beschouwd te worden en de onzekerheid over de verblijfsduur zorgen voor een grote psychologische druk.

Je kan het volledige artikel lezen in het meinummer van MO*.