Minder vissen voor meer winst

“Grotere visbestanden betekenen meer winst”, zegt Quentin Grafton, onderzoeker aan de Australian National University (ANU) en medeauteur van de studie, “Onze resultaten bewijzen dat de vissers meer winst kunnen maken als ze de visbestanden laten aangroeien tot boven het niveau dat traditioneel als optimaal wordt beschouwd.”
Dat komt omdat vissers niet zoveel moeten uitgeven aan benzine en andere kosten om de vis op te sporen, als die overvloedig aanwezig is. De onderzoekers vergeleken voor vier vissoorten de relatie tussen de kosten en de biomassa van de te vangen soort. In alle gevallen bleek het veel voordeliger te wachten op het herstel van het bestand dan door te gaan tot er bijna geen vissen meer overblijven.
In het huidige visserijbeleid wordt er vaak van uitgegaan dat de kosten onafhankelijk zijn van de hoeveelheid vis, of zelfs toenemen als de bestanden groter worden. Het gevolg is dat 75 commerciële vissoorten aan hun plafond zitten of zelfs te kampen hebben met overexploitatie. Het is veelzeggend dat er sinds tientallen jaren ongeveer evenveel vis wordt bovengehaald, terwijl de technologie om vis te vinden, met behulp van vliegtuigjes en satellieten, sterk is verbeterd.
“Het debat gaat niet meer over de vraag of vangstbeperkingen wenselijk zijn, maar over hoe snel de bestanden weer kunnen groeien”, zegt Tom Kompas van de ANU. Hoe lang de boten aan de wal moeten blijven hangt af van soort tot soort. In Australië moeten de vissers maar vier jaar wachten op het herstel van het tijgergarnalenbestand, terwijl voor traag groeiende soorten als de keizersbaars (orange roughy) vangstbeperkingen van 25 tot 40 jaar nodig zijn.
Vangstbeperkingen zijn uiteraard nooit populaire maatregelen. Om de vissers te genezen van hun koudwatervrees stellen de auteurs voor hen “oogstrechten” te geven. Dat zijn garanties dat ze, in ruil voor enkele magere jaren, hun aandeel zullen hebben in wonderbaarlijke vangsten wanneer de bestanden zich hebben hersteld.
Ook regeringen zouden vissers kunnen betalen om minder uit te varen en dat geld later terugverdienen met de belastingen op grotere vangsten. Bovendien kunnen ze op langere termijn subsidies uitsparen, als de visserij opnieuw een winstgevende onderneming blijkt te zijn.
De auteurs van de studie richten hun pijlen op de subsidies die momenteel overal in de wereld worden uitgekeerd om vissersboten, vooral trawlers, in de vaart te houden. Honderden miljoenen euro’s gaan naar bijdragen aan brandstofkosten, de bouw en het onderhoud van vissersboten en de aanleg van haveninfrastructuur en opslagplaatsen. “Subsidies hebben geen zin. Ze verstoren de ecologie en de economie van het vissen”, zegt Grafton.
De Wereldhandelsorganisatie (WTO) streeft intussen naar een verbod op visserijsubsidies die de capaciteit van de vissersvloten willen vergroten. De eerste discussieronde is gepland van 12 tot 14 december in Genève.