Lees later

Open brief aan de wereldkampioenen

Het schijnt dat België op 17 februari of op 20 maart (ook hierover is geen eensgezindheid) wereldkampioen “land zonder regering” zal worden. Hiermee onttroont ons land recordhouder Irak, dat er 289 dagen over deed om een akkoord te vinden tussen Sjiieten, Soennieten en Koerden. Dit nieuwe record zou de kampioenen toch even moeten doen stilstaan bij de grenzen van een compromis à la belge.

Mehmet Koksal . 14 februari 2011

Mehmet Koksal

et schijnt dat België op 17 februari of op 20 maart (ook hierover is geen eensgezindheid) wereldkampioen “ land zonder regering” zal worden. Hiermee onttroont ons land recordhouder Irak dat er 289 dagen over deed om een akkoord te vinden tussen Sjiieten, Soennieten en Koerden.

Dit nieuwe record zou de kampioenen toch even moeten doen stilstaan bij de grenzen van een compromis à la belge. Die aanpak loopt namelijk helemaal vast door de traditionele partij arrangementen die maken dat het vinden van een compromis tussen Vlamingen, Walen, Brusselaars en Duitstaligen uiteindelijk nog moeilijker en onwaarschijnlijker blijkt dan eentje tussen de Irakese Sjiieten, Soennieten en Koerden.

Via de sociale netwerken en de media hebben we ons de voorbije driehonderd dagen met de nodige zelfspot en absurditeit goed kunnen uitleven: opheffing van de scheerbeurten voor de mannen (om meer op de Irakezen te lijken?), geen seks meer voor de onderhandelaars (op aanraden van Irak’s opperayatollah Sistani?), 34.000 keer Shame- schaam u! aan het adres van de onderhandelaars en lang leve de frietrevolutie?

Dit Belgo-Belgische spelletje ziet er in de ogen van de internationale pers te simpel uit om werkelijk geloofwaardig te zijn. Op het moment dat de straten van Tunis en Cairo ontvlammen om het aftreden van hun regeringen te eisen, schrikken de Belgen er niet voor terug om simpelweg een of andere regering te eisen. Ben Ali en Moebarak moeten ongetwijfeld jaloers zijn op deze ongelofelijke bestuurders van het Koninkrijk België. Niemand doet het hen na, zo’n vurig “regeringsverlangen” in het leven kunnen roepen, en simpelweg een half decennium politieke verlamming verheffen tot een waar beleidsplan.

Gezien het tempo waarmee de revoluties zich tegenwoordig opvolgen, moeten we niet vreemd opkijken als de Belgische politici straks de straat opkomen met de slogan “Shame2you” , om duidelijk te maken dat ze het gehad hebben met het gebrek aan visie en verantwoordelijkheidszin van de kiezers. Het zijn ten slotte diezelfde kiezers die onoplosbare situaties kiezen door aan weerskanten van de taalgrens voor totaal onverzoenbare winnaars te gaan.

Om ons land uit het slop te halen, moeten we inzetten op die participatieve en verantwoordelijke democratie. Maar moeten we dan niet een beetje Italië, Duitsland en Zwitserland (of zelfs VS) introduceren in ons Belgisch kiessysteem? Zo zouden de kiezers, net als in Italië, rechtstreeks voor de regering kunnen kiezen. (De partijen zouden op voorhand al coalitieakkoorden onderhandeld hebben). Dit zou het werk na de verkiezingen wat vergemakkelijken en de frustratie over de nutteloze stem uit de weg gaan.

En net zoals in Duitsland zouden we de Vlamingen, de Walen, Brusselaars en Duitstaligen op verschillende momenten kunnen doen stemmen, om op die manier de verschillende regionale identiteiten en hun respectievelijke bevoegdheden in het federale systeem te benadrukken. De huidige verkiezingssynchronisatie leidt tot politiek gepingel ( financiering van Brussel, splitsing van de bijdragen, splitsing van BHV, benoemen van de burgemeesters in de randgemeenten) en dat speelt niet altijd in het voordeel van de partijen die toegevingen doen.

En ten slotte zouden we, zoals in Zwitserland of de Verenigde Staten, kunnen profiteren van regionale verkiezingen om de kiezers advies te vragen over zaken die raken aan het (sociaal, cultureel, economisch…) overleven van de regio.

Als we ergens moeten beginnen met het aanpraten van verantwoordelijkheidszin, dan is het wel bij de beslissers, en in ons systeem zijn dat nu eenmaal de kiezers. Als de Irakezen er in slagen, moet het de Belgen toch ook lukken…

Moeten we niet een beetje Italië, Duitsland en Zwitserland (of zelfs VS) introduceren in ons Belgisch kiessysteem?

Die aanpak loopt namelijk helemaal vast door de traditionele partijarrangementen die er voor zorgen dat het vinden van een compromis tussen Vlamingen, Walen, Brusselaars en Duitstaligen uiteindelijk nog moeilijker en onwaarschijnlijker blijkt dan eentje tussen de Irakese Sjiieten, Soennieten en Koerden.

Via de sociale netwerken en de media hebben we ons de voorbije driehonderd dagen met de nodige zelfspot en absurditeit goed kunnen uitleven: opheffing van de scheerbeurten voor de mannen (om meer op de Irakezen te lijken?), geen seks meer voor de onderhandelaars (op aanraden van Irak’s opperayatollah Sistani?), 34.000 keer Shame - schaam u! - aan het adres van de onderhandelaars en lang leve de frietrevolutie!

Dit Belgo-Belgische spelletje ziet er in de ogen van de internationale pers te simpel uit om werkelijk geloofwaardig te zijn. Op het moment dat de straten van Tunis en Cairo ontvlammen om het aftreden van hun regeringen te eisen, schrikken de Belgen er niet voor terug om simpelweg eender welke regering te eisen. Ben Ali en Moebarak zijn ongetwijfeld jaloers op die ongelofelijke bestuurders van het Koninkrijk België. Niemand doet het hen na, zo’n vurig “regeringsverlangen” in het leven roepen, en simpelweg een half decennium politieke verlamming verheffen tot een waar beleidsplan.

Gezien het tempo waarmee de revoluties zich tegenwoordig opvolgen, moeten we niet vreemd opkijken als de Belgische politici straks de straat opkomen met de slogan “Shame2you”, om duidelijk te maken dat ze het gehad hebben met het gebrek aan visie en verantwoordelijkheidszin van de kiezers. Het zijn ten slotte diezelfde kiezers die onoplosbare situaties kiezen door aan weerskanten van de taalgrens voor totaal onverzoenbare winnaars te gaan.

Om ons land uit het slop te halen, moeten we inzetten op een participatieve en verantwoordelijke democratie. Maar zouden we dan niet een beetje Italië, Duitsland en Zwitserland (of zelfs VS) moeten introduceren in ons Belgisch kiessysteem? Zo zouden de kiezers, net als in Italië, rechtstreeks de regering kunnen kiezen (de partijen zouden op voorhand al coalitieakkoorden onderhandeld hebben). Dit zou het werk na de verkiezingen wat vergemakkelijken en de frustratie over de nutteloze stem uit de weg gaan. En net zoals in Duitsland zouden we Vlamingen, Walen, Brusselaars en Duitstaligen op verschillende momenten kunnen doen stemmen, om op die manier de verschillende regionale identiteiten en hun respectievelijke bevoegdheden in het federale systeem te benadrukken. De huidige verkiezingssynchronisatie leidt tot politiek gepingel (financiering van Brussel, splitsing van de bijdragen, splitsing van BHV, benoemen van de burgemeesters in de randgemeenten) en dat speelt niet altijd in het voordeel van de partijen die toegevingen doen. En ten slotte zouden we, zoals in Zwitserland of de Verenigde Staten, kunnen profiteren van regionale verkiezingen om de kiezers advies te vragen over zaken die raken aan het (sociaal, cultureel, economisch…) overleven van de regio.

Als we ergens moeten beginnen met het aanpraten van verantwoordelijkheidszin, dan is het wel bij de beslissers, en in ons systeem zijn dat nu eenmaal de kiezers. Als de Irakezen er in slagen, moet het de Belgen toch ook lukken…

Mehmet Koksal is onafhankelijk journalist

Nood aan meer MO*? Schrijf je in op onze nieuwsbrieven