Viele Kleine Leute

Het was nu niet meteen de ‘revolutie op het Tahrirplein’, daar op het Beursplein. En toch ging Thielemans, die sluwe vos, al een beetje overstag: de hele zomer lang, op zondagnamiddag wordt de Anspachlaan gedeeltelijk afgesloten. Haalt hij hiermee de wind uit de zeilen van de picknickers die vooral de hegemonie van de auto in de stad willen aanklagen? Een slimme zet, met de verkiezingen in het vooruitzicht? Of droomt hij oprecht, van het verkeersvrij maken van de assen? En is dit alweer een fase in de ontwenningskuur voor chauffeurs die Freddy beweert te organiseren?

Het is misschien een mager resultaat maar het is een begin. Het is daarenboven een initiatief dat mensen samen brengt en laat praten over wat wij willen met deze gekke stad van ons. Twee maanden lang hebben we elke zondagmiddag de kans om dat denkwerk samen verder te zetten.

Geritsel

Ik lees graag de laatste pagina van MO*magazine waar mensen getuigen over hun inner-indignado en meteen vaak ook de geboorte van hun verzet. ‘Jezelf een vraag stellen/daarmee begint verzet/ en dan die vraag aan een ander stellen’ dicht Remco Campert in Zacht Geritsel, een gedicht dat progressief Vlaanderen graag aan de borst drukt.

In Molenbeek ritselt er altijd wel iets, maar de laatste weken ging het toch wel erg luid. Niet alleen wat er in de feiten gebeurde maar vooral hoe de berichtgeving daarover verliep, kwetste vele Molenbeekois.

Redacties

Even tussen haakjes. Ik heb de indruk dat de kranten- en televisieredacties regelmatig zichzelf tegen het licht houden, dat er heus wel kritisch wordt nagedacht over beeldvorming en hoe bepaalde dingen wel en andere niet worden verslagen.

Maar ik heb eveneens het vermoeden dat er minder wordt nagedacht over wat er op de corresponderende nieuwssites te lezen valt. De discrepantie tussen de toon van een bepaalde krant en de vibe van de bijhorende nieuwssite is soms heel erg groot. Hoe sterk beide redacties gelinkt zijn, is mij onduidelijk. Wat vinden journalisten daar zelf eigenlijk van?

Samenleven

Na de picknickoproep werden op Facebook Molenbeekse ballonnetjes opgelaten: Wij moeten toch iets doen? Er is genoeg over ons gepraat, nu willen wij wel eens zelf iets zeggen in plaats van iets te moeten weerleggen of op iets te moeten reageren waar wij niets mee te maken hebben. We zijn genoeg over één kam geschoren met rapaille dat niet eens van hier is. We zijn het beu om het slagveld te zijn van een strijd die niet de onze is…

Het straatprotest zit de Brusselaars niet echt in het bloed. Het zijn meestal mensen van buiten de stad die langs de Noordzuidas wandelen voor een nationale demonstratie. Nu is het ‘ons’ actieterrein geworden.

Mensen kwamen samen. En nu is er een tekst van het verse collectief Vivre Ensemble-Samenleven en een geplande veelkleurige vredesmars. Van Molenbeek naar Brussel, georganiseerd door inwoners en sympathisanten die door de gebeurtenissen en de afspiegeling ervan gedwongen worden om zich als geëngageerde burgers te laten zien. 24 juni is geen ideale datum om te protesteren, de examens zijn nog bezig, en een deel mensen vertrekken dan al naar Marokko. En de timing is krap voor zo’n evenement. Maar het is van moeten, vinden de burgers van Molenbeek, dus ze gaan ervoor:

‘Wij veroordelen intolerante daden en toespraken van wie ze ook afkomstig zijn. Deze daden en discours zijn de oorzaak van verdeeldheid, haat en angst, door de spiraal van haat en geweld die ze aanwakkeren. Ze leggen een hypotheek op het samenleven in diversiteit.

We weigeren ook dat men gebruikt maakt van de recente gebeurtenissen in de Brusselse wijken om de islamitische bevolking die er woont te stigmatiseren. Niet in onze naam!’

De straat op 

Anspachpicknickers plannen mee te wandelen. Mensen die niet de gewoonte hebben om van zich te laten horen op die manier, plannen die namiddag hun protestdebuut te maken.

Het is een eeuwenoud recept, luidkeels, in publiek je grieven duidelijk maken. Het is makkelijk om daar cynisch over te doen. Gisteren, op de tweede zondag, waren er maar vijftig picknickers. Anderhalf jaar na het kiemen van de Arabische lente konden de Egyptenaren gisteren kiezen tussen twee soorten conservatisme en in Syrië woedt ondertussen een burgeroorlog.

Soms haalt protest niets uit en soms weet je niet waar je uit zal komen. Maar soms kan je niet anders dan de straat op: eisen dat het anders moet of tonen dat het anders kan.

Veel gepicknick

Viele kleine Leute, an vielen kleinen Orten, die viele kleine Dinge tun, werden das Gesicht der Welt verändern. Dit Afrikaanse spreekwoord staat, in onze derde landstaal, op een restje Berlijnse muur gekalkt.

In Berlijn zitten ze niet om een actietje verlegen, maar het straatprotest zit de Brusselaars niet echt in het bloed. Het zijn meestal mensen van buiten de stad die langs de Noordzuidas wandelen voor een nationale demonstratie. Nu is het ‘ons’ actieterrein geworden.

Moge het een lange, hete zomer worden. Met veel gepicknick.