Palestijnen wachten nog steeds op eigen economie

Maar zoals bepaalde slachtoffers van pedofilie later zelf pedofiel worden, zo hebben de leiders van een volk uitgespuwd door pogroms en holocaust een staat opgericht die al zes decennia lang een ander volk onderdrukt en diens vrijheid aan de zware kettingen legt.

Wie de zionistische politici wil wijzen op deze onverenigbaarheid met joodse en democratische waarden en volkerenrechten krijgt het etiket antisemiet op zijn voorhoofd.

Het Palestijnse volk heeft een eigen cultuur, taal en economie verschillend van Israël. Cement, steenkappers, textiel, zeep, snijwerk van olijfhout, souvenirs, voedselindustrie, olijfolie. Landbouw en kleine fabriekjes tot tien personeelsleden vormen de basis. Tot half jaren negentig werkten 150.000 Palestijnen in Israël in de bouw of landbouw. Heden is dat peanuts. Sinds de verkiezingen van januari 2006 weigert Israël maandelijks 55 miljoen dollar belastingen door te storten aan de Palestijnse economie. Met internationale fondsen worden dan 160.000 Palestijnse ambtenaren (waaronder 60.000 veiligheids- en politieagenten) betaald. Van een eigen economie die producten leverde aan alle landen van de Middellandse Zee werd Palestina een totaal ineengestorte economie, waarbij een groei met 7 % in het niets verdwijnt met de schade opgelopen door de Israëlische blokkade en bezetting. Een handelaar die vroeger tien kisten appels verkocht en nu één kist en zeven appels blijft een sukkelaar en bedelaar van de internationale gemeenschap. En net op die manier wordt het Palestijnse volk in de tang genomen sinds de zogenaamde vredesakkoorden van Oslo. Elke dag meer grond kwijt, meer rechten verloren, meer waardigheid verdwenen na nieuwe vernederingen aan checkpoints en bij nachtelijke invallen van het Israëlische leger.

De Israëlische economie verschilt totaal met deze van het bezette Palestijnse volk. Men leeft van gesneden diamanten, hoog-technologische materialen, defensie-industrie, infrastructuur, medische- en pharmaceutische industrie en IT.

Zowel voor de Palestijnen als voor de Israëli’s is er dus nood aan een eigen economisch beleid, eigen mogelijkheden op de arbeidsmarkt, export en handel met andere landen. Daarom hadden de Palestijnen na Oslo alle bevoegdheden moeten krijgen inzake algemeen bestuur van het Palestijnse volk, landbouw en visserij, alle economische hefbomen, toerisme, het cultureel erfgoed, transport en onderwijs en vorming om tegemoet te komen aan dit eigen economisch gegeven.

Herhaalde controle, blokkering en trage doorstroming van goederen door een systeem van pasjes, administratieve rompslomp, apartheidsmuren, checkpoints, regeltjes, verboden en pesterijen zorgen ervoor dat het buitenland geen garantie heeft wanneer en in welke staat Palestijnse bloemen, houtsnijwerk of fruit toekomen. Men gaat dan op zoek naar andere leveranciers en de Palestijnen blijven in hun vicieuze cirkel van armoede door de Israëlische bezetting en economische genocide van elke Palestijnse handel.

Om die reden is het ook vijf na twaalf om Israëlische producten te boycotten om druk op Tel Aviv te zetten dat de economische blokkade van de Palestijnen onmiddellijk moet ophouden. Er moet vrij verkeer van goederen en personen zijn, de Gazastrook moet open gaan en het Palestijnse volk heeft recht op een eigen economisch beleid en een volwaardige lucht- en zeehaven. Wat tijdens die zonnige augustus in 1993 mogelijk leek in de voortuin van het Witte Huis, kan nu alleen door een algemene boycot van Israëlische producten worden afgedwongen. De strijd tegen barcode 729 en voor mensen- en volkerenrechten blijft noodzakelijker dan ooit.

Mario Bergen, Leuven.