Evangelisme, estilo Mexicano

Dit kan nooit lang duren, denk ik nog, een gringa rubia die ongestoord een beetje ligt te soezen.

En helaas. Alleen komt het gezelschap uit andere hoek dan verwacht. Een kwiek vrouwtje met heldere kraalogen zwaait al van ver met een rode flyer naar me. Als ze dichterbij komt, blijkt er een groot kruis op te staan. Ze wil dat ik meega naar de viering, en wel nu meteen. Als er me iets op het hart ligt, wat dan ook - slapeloosheid, depressie, zonden, noem maar op - is nu het moment om bevrijd te worden. Zij kan het weten, ze straalt als de Mexicaanse zon op het middaguur.

Ik had het grote witte gebouw met glasramen en het immense gouden opschrift ‘Pare de sufrir’ de voorbije dagen al nieuwsgierig bekeken. Deze keer loodst mijn bekeerder, die de helft zo lang is als ik, me probleemloos naar binnen.     

Het gebouw blijkt vroeger als theater gebruikt te zijn. En al snel wordt duidelijk dat het in zekere zin nog steeds zo dienst doet… Een man in een lang wit kleed met goud bezet springt plots met een micro in de hand op het podium. Gods popster. Op een opzwepend ritme verzekert hij ons van Zijn aanwezigheid. Zo’n vijfhonderd (!) aanwezigen springen recht en leggen de handen op de borst. Het zijn zowel mannen als vrouwen, van alle leeftijden, voornamelijk van de lagere klasse.

Op het moment dat de religieuze rap een hoogtepunt heeft bereikt, zet een lied in dat meteen uit volle borst wordt megezongen en met handengeklap wordt begeleid. Armen gaan gespreid de hoogte in, waarna duimen naar beneden wijzen (slechte punten voor alle miserie in je leven). Een ongewone geloofsbelijdenis voor een Europeaan opgevoed in de ingetogenheid van de katholieke traditie…

Wanneer we voor een lezing naar Apocalyps bladeren, kan ik dat alleen maar toepasselijk vinden. Mijn ontdekker houdt de bijbel voor ons open. Ik denk, ik luister wel, maar met zo’n passieve houding kom ik niet weg. De voorganger schreeuwt het begin van een zin waarop iedereen die samen nog veel luider afmaakt. Mijn buurvrouw lacht me bemoedigend toe. ‘El Diablo!’, gil ik dan maar.

Wanneer we naar voren worden geroepen om het massieve houten kruisbeeld, dat dubbel zo lang is als ik aan te raken, maak ik van de gelegenheid gebruik om naar buiten te glippen. Aan de uitgang van het gebouw staat een lange tafel met immense dampende kookpotten klaar. Het lichaam moet ook gevoed…