Fiesta chingona

en niet te vergeten een heel gevolg van ministers, ambtenaren en zakenlui die de economische banden tussen Mexico en Nederland komen versterken. Oftewel, zaken doen.

We twijfelden of we naar de receptie van de koningin voor de Nederlandse gemeenschap in Mexico zouden gaan, maar na de blunder van Willem Alexander met z’n ‘garnalen que se los lleva la corriente’, chingada bedoel ik, besloten we toch te gaan. Het evenement werd gehouden in de binnentuin van het Franz Mayer museum in het centrum van de stad.

Het  bezoek van de koningin naar Mexico was onopgemerkt gebleven in de Mexicaanse pers. Tot die garnalenaffaire dan. Na drie dagen was het de koninklijke familie eindelijk gelukt de voorpagina van de Mexicaanse kranten te halen. ‘El Milenio’ sprak van een klotevertaling (‘traduccion chingona’) en stelde dat de toekomstige koning een ‘betere’ versie van het gezegde had verzonnen.

Na de reactie van het personeel van het café waar we zaten wisten we het zeker. Toen we vroegen of ze gehoord hadden van het incident met de prins, haalden ze er onmiddellijk de krant bij; het was duidelijk dat ze nu wel degelijk wisten wie de prins was. Een van de obers ‘vond het wel goed dat een prins, zo’n belangrijke persoon, de taal van de straat spreekt’. Een andere vond het gewaagd en cool van de prins dat hij zo durfde te praten. ‘Hij doet tenminste niet mee met dat hypocriete politieke gepraat’, aldus nog een andere ober. Het mooie was dat ze niet leken te realiseren dat de prins zich had vergist, of misschien wilden ze het gewoon liever niet weten.

Nadat we ons besluit hadden genomen begon een koortsachtige zoektocht naar iets keurigs om aan te trekken langs de winkels van Salto de Agua, een mierennest van straten vol kledingzaakjes waar je elegante kleding voor een heel elegante prijs kan kopen.

Maar toen we uiteindelijk met een beetje vertraging bij de receptie uit de taxi stapten, hoorden we de  Mexicaanse beveiliging al van verre tegen elkaar grappen ‘daar heb je de gasten uit de buurt’, geamuseerd wijzend op onze geforceerde combi’s van jeans met iets stemmigs erboven. Niet bepaald in overeenstemming met de gestelde dresscode…

Toen we eenmaal door de veiligheidscontrole waren en de het feest binnenstapten, was het duidelijk dat we uit de toon vielen. De koningin, Maxima en de gewraakte prins Chingon schudden handjes en voerden korte gesprekjes met de aanwezige gasten. Ter afsluiting hield de koningin nog een korte toespraak waarin ze erop wees dat Nederland en Mexico veel gemeen hadden. Ik begreep het niet helemaal, misschien bedoelde ze wat betreft taal, nu we allebei dat woord gebruiken?

Anyway, het volkslied werd gezongen, er werd ‘hoera’ en ‘leve de koningin’ geroepen en een aantal Mexicaanse dames vielen bijna flauw bij het idee dat ze voor het eerst in hun leven een koningin hadden gezien. De sfeer was ontspannen en iedereen was onder de indruk.

En zo verstreek de avond.  Het verbaasde me dat veel van de aanwezige zakenlui waar ik mee sprak er geen idee van hadden wat de Millenniumdoelen zijn, maar ze vonden Mexico wel allemaal een geweldig land met veel overeenkomsten met Nederland. Ze hadden blijkbaar goed naar de koningin geluisterd.

We hebben nog geprobeerd de oorzaak van de verspreking te achterhalen, maar de Nederlanders wilden er niet over praten. ‘Het was niks, een foutje wat gauw vergeten zou zijn’, aldus een paar verveelde zakenlui. Volgens de Mexicaanse gasten, allemaal met een Nederlandse partner, was het allemaal een complot van een Argentijn, blijkbaar het geboorteland van de onfortuinlijke vertaler.

Pablo Eppelin

www.laruta.nu