Opvallende Palestijnse uitspraken.

De bingo-lijst.

Iedereen verwijst vroeg of laat naar de repressie en de arrestaties. Een term die daarbij verschilledne keren viel, was de “bingo-lijst”. Bij de intifada zocht Israel methodes om mensen op te pakken. Ze maakten een lijst met mensen die zij verdacht vonden en voerden willekeurige controles uit. Als ze iemand controleerden die op de lijst stond, werd die zonder aanleiding of bewijs meteen opgepakt en voor enkele dagen gearresteerd. Mensen die op deze manier al verschillende keren hadden vastgezeten, werden voor 6 maanden opgesloten. Recidive? De palestijnen die wij ontmoetten noemden het de bingo-lijst. Een blinde loterij.

Ik noem mezelf geen Moslim, eerder een communist.

Opvallend veel Palestijnen vertelden ons dat zij dromen van een land waar mensen van verschillende godsdiensten vreedzaam kunnen samenleven. Sommigen zijn duidelijk zelf overtuigd moslim of Christen. Anderen voelen zich niet aangetrokken tot een godsdienst. Toen we aan een jongen in het vluchtelingenkamp vroegen wat hij was, was het antwoord: ik noem mezelf geen Moslim, eerder een communist.
Ik fotografeerde hem toen hij uitleg stond te geven over hun activiteiten met de jongeren van het vluchtelingenkamp. Op de achtergrond zie je een foto van een arrestatie voor de bingo-lijst, waarop ook hij vastgebonden staat.

Het gearresteerde paard.

Het Hebron Rehabilitation Committee (HRC) werd in1996 opgericht met steun van Arafat om het culturele en architecturale Palestijnse erfgoed van Hebron te beschermen. Het comité heeft twee doelen: de gebouwen restoreren en een leefbare woonomgeving creeren, waar de Palestijnen willen blijven wonen. Geen gemakkelijke opgave in een stad die ervoor gekend staat dat ze gedomineerd wordt door de meest extreme joodse kolonisten.
Toen ze hun bureau niet per wagen konden bereiken, laadden ze materiaal op een paard. Het paard werd tegengehouden, want het had niet het correcte paspoort.

Een veilig land

Na een bezoekje aan plaatselijke een geldwisselaar, merkte een reisgenoot op dat daar totaal geen beveiliging was. Zoiets had hij nog nooit gezien. Het antwoord van de gids was laconiek: “we zijn in Palestina, dit is een veilig land.”

Lets agree to disagree.

In een nieuwe joodse nederzetting hadden we een afspraak met een bewoner. Ik hoopte op een contact met een man die ook op zoek was naar een duurzame vrede. Hij begon echter onmiddelijk met de one-liner “lets agree to disagree.” Hij  verwachtte niet dat wij elkaar zouden overtuigen, nog voor wij een woord gezegd hadden. Ik vond dat aanvankelijk nog een positief teken van eerlijkheid en realiteitszin. Maar tijdens het gesprek bleek snel een onwrikbare overtuiging. Hij ontweek de vragen. Dierven we iets in zijn verhaal nuanceren, dan ging hij meteen in de tegenaanval. We gingen vriendelijk terug uit elkaar, maar er bleef een disagreement. Zoals door hem gewenst…

Kunst als middel tot verzet ….

Als de cultuur verdwijnt, overwint men ook de geest. Dan zal de bezetting een succes zijn. Die uitspraak hoorden we bij een bezieler van The Freedom Theatre in het vluchtelingenkamp in Jenin. De jongeren van het kamp krijgen in het theater de kans om hun vaardigheden te ontwikkelen. Ze leren hun emoties verwerken en op een ceatieve manier tot uiting brengen. Bovendien bewijzen ze aan de bezetter dat hij hen niet verslagen heeft :  ze zijn geen onderworpen verschoppelingen, maar volwaardige persoonlijkheden die respect verdienen.