Thuiskomst van de Vlaamse passagiers van de Free Gaza Flotilla.

Onthaal op de luchthaven.

Ik ken ze allebei. Inge sloot vorig jaar aan bij het Gents Actieplatform Palestina. Griet leerde ik kennen tijdens de Gaza Freedom March in Cairo. Dus ging ik naar de  luchthaven om hen te verwelkomen bij hun terugkomst. Er was een groep journalisten en sympathisanten. Hoewel het vliegtuig op tijd landde, moesten we extra lang wachten. De twee vredesactivisten werden een tijdje samen met hun familie apart opgevangen in een lokaaltje in de transitzone. Naar verluidt gebeurde dat op vraag van Israëli, omdat er op hetzelfde moment ook joden in de luchthaven aankwamen. 
Toen we enkele herkenbare joden zagen passeren, verwelkomden we hen vriendelijk met een slogan “Free Gaza”. Ze betuigden niet bepaald hun solidariteit. (foto)

Persaandacht.

Uiteindelijk kwamen ook Inge en Griet naar buiten. Inge maakte een vermoeide indruk. Griet zag er wat gehavend uit. Er volgde meteen een uitgebreide intervieuwsessie. VRT, VTM, RTBF, RTL, … Ja, zo gaat dat: toen ze bij hun vertrek een persmededeling rondzonden, vond ik daarvan niets terug in de pers. Nu er doden vielen, verdringende media elkaar om hen in beeld te brengen. 

Griet en Inge stonden een lange tijd bijna rug aan rug, met elk een batterij camera’s en microfoons voor zich.  Ondanks hun vermoeidheid antwoordden ze vlot op de vragen. Ze brachten een boeiend verhaal van engagement. Ng Sauw Tjhoi wist ze te overtuigen om mee te komen naar het programma Stories op radio 1.

Het verhaal in het kort.

Inge en Griet zaten niet op de grote Turkse boot waar de doden vielen. Zij waren met 17 mensen van veel verschuillende landen passagier op een kleinere boot. Toen de Israëli de Mavi Marmara aanviel, was er nog even contact tussen de schepen. De kapitein van de Turkse boot riep hen nog op om te getuigen over de aanval op zijn boot. Maar hoewel de vredesactivisten zelf een satelliet aan boord hadden, kon Israel de digitale communicatiemogelijkheden perfect afschermen. Ze kregen geen contact meer met de buitenwereld. Toen werden ze zelf ook geënterd. Ze verzetten zich geweldloos, door met hun lichaam de toegang tot hun schip te versperren. Er vielen geen doden, maar ze deelden wel in de klappen. Griet kreeg een projectiel in haar gezicht, Inge tegen haar been. Hun engagement bleef echter ongehavend.

Het schip werd ingenomen. Het transport naar de gevangenis duurde nog 6 uren.  Bij hun aankomst kregen ze meteen een verklaring voorgeschoteld dat ze illegaal het land waren binnengekomen. Ze weigerden terecht dat te tekenen. Ze waren helemaal niet zelf naar Israël gekomen, maar werden door de Israeli gekidnapt vanuit de internationale wateren. Achteraf bleek dat mensen die het document wel tekenden, net zo goed werden opgesloten. 
In de gevangenis werden ze “vriendelijker” behandeld, maar ze kregen toch niet hun basisrechten. Inge mocht naar huis bellen, in het Engels. Toen ze enkele woorden Nederlands sprak, werd de verbinding verbroken. Griet mocht helemaal niet bellen. Er kwam maar 1 advocaat langs voor de hele groep. Hij bleef slechts 10 minuten. De ambassadeur was aanwezig toen ze aankwamen, maar kreeg pas de volgende dag toegang. Ze waren samen op cel, maar de ondervragingen verliepen individueel. Toen ze uiteindelijk tich naar huis mochten, werden ze op de luchthaven nog hardhandig aangepakt.

Islam?

Ze waren van plan in Istanbul de begrafenis van de overleden activisten bij te wonen, maar dat liep mis door een communicatiefout. 
Ze ontvingen op de luchthaven van Zaventem elk een bos bloemen van de Belgische Islamitische Federatie. Een mooie attentie. Ik vrees dat sommigen dat weer zullen aangrijpen om hen te linken aan minder vredelievende Moslim-fundamentalisten.

Een onterechte beschuldiging. Griet en Inge  komen op voor de mensenrechten en willen een onderdrukte burgerbevolking helpen. Ze gingen mee via de pluralistische vredesorganisatie Free Gaza Movement, die de geweldloosheid benadrukt. Daar waren ook moslims bij die hun volle sympatie krijgen. Ze zijn tenslotte geen racisten.

Ik hoorde al een eerste negatieve noot toen ik nog wat in de luchthaven rondkuierde in afwachting van het vertrek van mijn trein. Ik spitste mijn oren toen ik een man in zijn gsm hoorde spreken over “makakken”. Hij vertelde over die vrouwen die met makakken samenhokken. Vroeg of laat zouden ze wel terg klop krijgen. Maar dat vond hij helemaal niet erg, want ze hadden het toch zelf gezocht.
Zucht….