Vandaag, 21 september - de Internationale Dag van de Vrede - nemen steden en gemeenten hun verantwoordelijkheid met een duidelijk pleidooi tegen de gruwelijkste wapens uit de geschiedenis van de mensheid.

In oktober gaan we weer stemmen om onze vertegenwoordigers in gemeente- en provincieraden aan te wijzen. Zullen de mensen die we verkiezen het oor lenen aan hun almaar actievere burgers?

Wanneer de gerespecteerd oud-journalist Walter Zinzen in zijn pen klimt ('De vrouw is zedelijk en intellectueel minderwaardig') om mij, 'zelf verklaard mensenrechtenactivist', de les te spellen, is dat een hele eer. Mag ik de heer Zinzen toch wijzen op enkele details.

Terwijl Europese overheden ons in slaap wiegen met liedjes over veiligheid, graaien ze ongegeneerd een ongeziene hoeveelheid macht naar zich toe met een heel apparaat van vrijheidsbeperkende maatregelen.

De eindejaarslijstjes lijken ons allemaal van één ding te willen overtuigen: het gaat verschrikkelijk slecht met de wereld. Zelfs al zou het inderdaad zo slecht gaan als wordt beweerd, dan nog heeft het geen zin om bij de pakken neer te zitten en te klagen, integendeel.

Op 3 oktober 2016 publiceerde MO* een opiniestuk van Selma Benkhelifa en Mieke Van den Broeck, twee advocaten gespecialiseerd in asielrecht. ‘Van de asielprocedure maken ze een zielige karikatuur’, reageert Dirk Van den Bulck, Commissaris-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS).

Geschiedkundige Hilmi Kaçar (UGent) stelt scherpe, kritische vragen bij de reacties van westerse media in de uren en dagen na de coup in Turkije. Volgens hem is er sprake van heel wat ‘lacunes en gekleurde framing’, die geenszins de sentimenten in Turkije zelf accuraat weergeven. Meer nog, Hilmi Kaçar meent in de coup een venijnige stuiptrekki ...