‘We zijn zo geschrokken van Troef en Brexit, dat we de democratie herontdekken’, schrijft columnist Geert Van Istendael. Mensen willen weer méér politiek, niet minder. 

Na de eerste week waarin de vuilbekkende “meneer Troef” aan het roer van de machtigste democratie ter wereld stond, geeft columnist Geert Van Istendael vijf bedenkingen mee. 

De knipperlichten staan op Trumpiaans oranje. We belanden in een tijd van weghonen en overschreeuwen. Of gewoon negeren. Terwijl we net wél meningsverschillen moeten aandurven, vindt columniste Tine Hens. Want het gesprek, zo citeert zij de Amerikaanse socioloog Richard Sennett, is de overtreffende trap van het debat. 

Een week later en dat ongemakkelijke gevoel is er nog. Hij hangt precies nog in mijn kleren: die nacht tussen slapen en waken, met de nachtmerrie die pas akelig echt werd bij het krieken van de dag. Net als de Brexit zag Bie Vancraeynest dit niet aankomen. Ze is verrast maar niet verwonderd. De pestkop heeft gewonnen. De man die ons reptielenbrein& ...

Soms is het moeilijk niet minstens een beetje wanhopig te worden over de wereld waarin onze kinderen opgroeien. Enkele mijmeringen in verwarring, en dat is misschien ook wel goed.

‘Niets menselijks is mij vreemd’, schrijft columnist Tobias Leenaert over zijn vierde reis naar Las Vegas. ‘Nu en dan eens toegeven aan het verlangen erbij te willen horen, helpt me de wereld en andere mensen beter te begrijpen.’

Er lijkt een nieuw recept te zijn gevonden voor politiek succes in deze tijden. Donald Trump, Marine Le Pen, Geert Wilders, Nigel Farage, Boris Johnson,... allemaal lusten ze een flinke portie "soevereinisme". En dat "Trumpisme" zal het politieke speelveld blijven bepalen, stelt Ferdi De Ville. 

‘It’s a man’s world.’ Reken maar. Zelfs nu Hillary de eindmeet heeft gehaald. De hele heisa rond een vestje bewijst het volgens Catherine Vuylsteke.

Tobias Leenaert kijkt met argusogen naar de voorronde van de Amerikaanse verkiezingen en zoekt naar de redenen van het succes van presidentskandidaat Donald Trump. Die maakt ondanks alles nog altijd een grote kans om een heel concrete gooi naar het Witte Huis te doen. ‘De horror!’

Bie Vancraeynest zat op een tentoonstelling in New York vorige week toen de terreur in Parijs toesloeg. Als ze op de televisieschermen in de luchthaven de gekleurde bollen van het metrostation in Osseghem meent te herkennen en hoort hoe journalisten tuimelen over de uitspraak van “Meulenbeck”, voelt ze dat het effectief tijd is om naar ...

Aan iedereen op deze aarde een duurzame en rechtvaardige toekomst garanderen, betekent dat de ecologisch gulzigen plaats zullen moeten maken voor de anderen. Aldus columnist Jan Mertens.

Catherine Vuylsteke ging naar Nimrud, niet uit bewondering voor koning Assurnasirpal, maar omdat het er niet meer is. 'Zou het verlangen om het eigen erfgoed te aanschouwen voldoende reden zijn voor het verlenen van een visum aan Irakezen?'