Wat leverde de Belgische politiek van de laatste maand weer onvergetelijk theater op. Nee, niet van het Europese of wereldniveau dat u wekelijks in één van de betere Brusselse theaters kunt aanschouwen, maar toch, het betere Vlaamse blij- én treurspel. Met verschillende weergaloze scènes vol Grieks drama, bijbels verraad en berouw, e ...

Toen ze haar zoons wilde idee van de tocht naar Brussel vernam, was Bieke Purnelle allesbehalve enthousiast. Om het plan uit z’n hoofd te praten zette ze diverse tactieken in. Zonder resultaat.

De nakende Europese verkiezingen zouden wel eens kunnen uitmonden in een bloedbad voor de pro-europese middenpartijen, vreest Ewald Engelen. Om populisme te counteren, stelde de Europese Commissie een gedragscode op voor de sociale media. Probleem: alles aan deze gedragscode is vanuit democratisch oogpunt problematisch, zo toont Engelen aan.

Gatz kent Brussel van de haver tot de gort. Dat toont hij in het nieuwe boek dat hij heeft geschreven; “Molenbeek/Maalbeek”. De ondertitel: “Een Brusselse vertelling.”  Terloops opgemerkt, aan Gatz is een begaafd dialogenschrijver voor onze theaters verloren gegaan.

Twee weken geleden herdachten we de moord op Patrice Lumumba. Die herdenking vervult Walter Zinzen met tegenstrijdige gevoelens. Omdat de beeldvorming over de eerste Congolese premier haast altijd eenzijdig is.

De tijd dat sp.a nog écht het debat kon bepalen, ligt al enige tijd achter ons. Inzake migratie kan je mensen vertrouwen geven en angst bezweren of je kan die ook aanwakkeren. Volgens Michael De Cock koos sp.a voor dat laatste. 

Enkele duizenden jongeren spijbelden donderdag om de politici in Brussel met aandrang te vragen een deftig klimaatbeleid te voeren. Ze maakten MO*columniste Bieke Purnelle onredelijk blij, met hun zelfverzekerde gejoel en hun jeugdige vastberadenheid.

Het is een beetje in. Het verbinden. Misschien is het wel belangrijk dat we dat woord een beetje spaarzaam gebruiken en niet als een excuus om niet te moeten kijken of om te vluchten van wat op ons afkomt.

2018 was het jaar waarin Donald Trump met een sloopkogel door de multilaterale wereldorde ging, weet Ewald Engelen. 

De keuze van Assita Kanko voor N-VA heeft Geert Van Istendael geheel verrast. Maar het is vooral de onverdraagzaamheid vanuit progressief links die hem zorgen baart. ‘Wat is nog het verschil tussen de hedendaagse linkse progressief en de koloniaal uit de jaren vijftig die tegen zijn boy blafte: zwijg?’

Een politieke crisis is goed voor de kijkcijfers, en voor columnisten, weet Michael De Cock. Leuk om te volgen op televisie, maar je kan er niet in leven. Want het echte leven met échte mensen, dat raast intussen gewoon door. 

Berichtgeving over Afrika is overwegend negatief en ook wat de Chinese aanwezigheid in Afrika betreft, komt weinig positief nieuws. 'Op Chinese sociale media hoor ik een ander geluid', weet columniste Ching Lin Pang. 'Daar wordt het continent voorgesteld als een landmassa van opportuniteiten'.