Ze is ongezien, de snelheid waarmee de woede om een politiemoord op een zwarte man in de Verenigde Staten leidt tot het verwijderen van koloniale symbolen in Europa. Olivia Rutazibwa, Nadia Fadil, Chika Unigwe, Rachida Lamrabet en Nadia Nsayi stellen de vragen die vandaag prioritair beantwoord moeten worden. Want zo begint verzet.

Walter Zinzen ergert zich aan het gebrek aan medeleven in de coronacrisis. Achter de kille cijfers schuilen immers pijnlijke verhalen. Hebben onze beleidsmakers en experts daar al oog voor gehad? En ook in het racismedebat stoort Zinzen zich aan de hardvochtigheid in onze samenleving.

Woede is een inherent onderdeel van de boodschap in de Black Lives Matter-beweging, stelt onderzoeksstudente Sigrid Wallaert. Toch wordt de betogers te vaak gevraagd die woede opzij te schuiven, vooraleer er geluisterd wordt. En dat is verkeerd.

Olivia Rutazibwa bekijkt de coronacrisis in Europa van op grote afstand, maar met intense interesse. Want de crisis toont hoe dodelijk eurocentrisme voor Europa kan zijn, en nodigt uit om meer aandacht te hebben voor solidariteit tussen mensen die in hetzelfde schuitje zitten.

Het verhaal van wie dagelijks vecht, tegen extreme armoede, seksueel geweld of ander onrecht omwille van geaardheid of gender, blijft vaak verborgen. De Franse sterfotograaf Denis Rouvre reisde de wereld rond en maakte zestig portretten van wat hij ‘Unsung Heroes’ noemt: vrouwen die vertellen over hun kracht om weer op te staan. 

Je hoeft geen filoloog te zijn om de parallellen te zien tussen de notities over taal- en woordgebruik die de Poolse Joodse filoloog Victor Klemperer tussen 1933 en 1945 maakte en het taalgebruik van bepaalde politici tijdens de laatste verkiezingen in België en Nederland.

‘Frantz Fanon heeft gelijk: een samenleving is racistisch of niet. De samenleving waar wij in leven, is racistisch. Alleen zij die geblindeerd zijn door hun privilege, kunnen dat ontkennen. Stilte en ontkenning zijn de belangrijkste collaborateurs van racisme.’

Als kind in Saoedi-Arabië leerde Mona Haydar dat muziek haraam was. Toch voelde ze, zelfs op die jonge leeftijd, dat muziek haar roeping zou zijn. Vorig jaar bracht ze haar album Barbarican uit.

Ongeveer twee jaar geleden verscheen Sabrine Ingabire haar eerste stuk op MO*. Dit stuk heeft ze sindsdien niet meer herlezen. Omdat ze weleens ineenkrimpt van de dingen die ze vroeger zei, schreef of dacht.

In Brussel zijn meer dan 180 verschillende nationaliteiten aanwezig, dat is voldoende om een aanzienlijk deel van de wereld te leren kennen zonder ooit de stad te verlaten. Op verkenning naar de schoonheid van anders-zijn.

Een filmpje over een genocide in China op mijn Facebook newsfeed trof me en deed me aarzelen over de waarheid ervan, maar wat me even later nog meer trof waren vreselijke en ronduit racistische commentaren.

De een past qua lengte twee keer in de ander. Als de ander haar levensjaren verdubbelt, komt ze nóg niet tot de leeftijd van de een. Die laatste is vluchteling geweest. Ze is een rebel die een wereldoorlog torst, een oorlog die haar zes jaar in de onuitsprekelijke gruwel van een Jappenkamp deed belanden en de tiener in haar koud ombracht. De ander ...