Misschien kunnen we af en toe wel een beetje troost gebruiken in deze barre tijden. Het is een breekbaar woord, niet tweetable. Gelukkig maar. Bij het lezen van – om maar iets te zeggen – de beleidsnota algemeen regeringsbeleid van de Vlaamse regering krijg ik niet het gevoel dat de troost over mij heen daalt. Na het lezen van die ...

Over het minstens ongemakkelijk gebruik van het idee van eigen verantwoordelijkheid. En over hoe onrechtvaardig het kan zijn om ongelijken als gelijken te behandelen.

Hoe fijn het zou zijn als we allemaal eens een keer geen mening zouden hebben. Of is dat op zich ook een mening?

In de discussie over de aanpak van de economische crisis verdwijnt de ecologische component van die crisis al te vaak uit beeld. En dat is geen goed idee. Het debat over de besparingen die echt nodig zijn uit de weg gaan is ook geen goed idee. © Brecht Goris

Over klimaatverandering, en wat te vertellen aan een dochter die er niet is. Misschien weet de grootmoeder het antwoord?

Er is iets mis met oorlogstaal. Niet alleen in de politiek, maar ook als het over kanker gaat. Misschien is de waarheid onder ogen zien wel dapperder dan van iets een oorlog maken die je dan zou moeten winnen.

Soms krijg ik wel eens de vraag na een lezing 'of we niet pas echt in gang zullen schieten als het écht erg is gesteld met de planeet'. Dan wil ik altijd graag iets zeggen als: 'Hoeveel erger moet het dan eigenlijk nog worden?' Zelf word ik een beetje opstandig van hoe we in volle besef, en in volle rationaliteit richting afgrond gaan. En wel ...

Hoe moet je navigeren tussen alle moderne ontwikkelingen? En hoe weet je wanneer je ongemerkt toch ouderwets geworden bent? Ik zou het willen weten. Soms. Of misschien toch niet.

Onlangs las ik een interessant artikel in de krant over “de meest miskende deugd”, en dat zou dan nederigheid zijn. In het artikel werd verwezen naar het werk van enkele Amerikaanse psychologen die een definitie hebben uitgewerkt van wat nederigheid is. Zij zien vijf kenmerken: (1) een gezond, robuust zelfvertrouwen, (2) de eigen fouten ...

Het is elke dag weer een belevenis, de kranten lezen. Gelukkig lees ik ze nog op papier, anders zou ik af en toe mijn tablet laten vallen, of ermee willen gooien of zo, in een moment van verontwaardiging of verbijstering. En dat is een beetje vervelend in de trein…

Tijdens een lezing over duurzaamheid die ik ging geven in een middelbare school, sprak een van de leerlingen me met een bezorgde blik aan. Of ik niet depressief zou worden van al die verhalen die ik net had verteld over de toestand van de planeet. Nee, zei ik, alleen soms een beetje verdrietig.